White Mulberry Care - Leer hoe je een White Mulberry Tree kunt kweken

Veel mensen ineenkrimpen bij de loutere vermelding van moerbeibomen. Dit komt omdat ze getuige zijn geweest van de puinhoop van trottoirs die gekleurd zijn door moerbeivruchten, of 'cadeautjes' van moerbeibomen die door vogels zijn achtergelaten. Hoewel moerbeibomen over het algemeen als hinderlijk worden beschouwd, bieden weedy-boomkwekerijen en -kwekerijen nu verschillende vruchteloze varianten die een mooie aanvulling zijn op het landschap. Dit artikel gaat over witte moerbeibomen. Lees verder voor meer informatie over de verzorging van witte moerbeiboom.

White Mulberry Info

Witte moerbeibomen ( Morus alba ) zijn inheems in China. Ze zijn oorspronkelijk naar Noord-Amerika gebracht voor de productie van zijde. Witte moerbeibomen zijn de favoriete voedingsbron van zijderupsen, dus deze bomen werden geacht essentieel te zijn voor de productie van zijde buiten China. De bodem viel echter uit de zijde-industrie in de Verenigde Staten voordat deze zelfs begon. Opstartkosten bleken veel te hoog en de weinige velden van deze moerbeibomen werden verlaten.

Witte moerbeibomen werden ook geïmporteerd door immigranten uit Azië als medicinale plant. De eetbare bladeren en bessen werden gebruikt om verkoudheid, keelpijn, ademhalingsproblemen, oogproblemen en continentie te behandelen. Vogels genoten ook van deze zoete bessen en plantten onopzettelijk meer moerbeibomen, die zich snel aanpasten aan hun nieuwe locatie.

Witte moerbeibomen zijn zeer snelle groeiers die niet bepaald kieskeurig zijn voor het bodemtype. Ze groeien in klei, leem of zandgrond, of het nu alkalisch of zuur is. Ze geven de voorkeur aan volle zon, maar kunnen gedeeltelijk in de schaduw groeien. Witte moerbeibomen kunnen echter niet zoveel schaduw verdragen als de inheemse rode moerbei. In tegenstelling tot hun naam zijn de bessen van witte moerbeibomen niet wit; ze beginnen met een wit tot licht rozerood en volwassen tot bijna zwart paars.

Hoe een witte Mulberry-boom te laten groeien

Witte moerbeibomen zijn winterhard in de zones 3-9. De gewone soort kan 30-40 voet (9-12 m) lang en breed worden, hoewel hybride cultivars over het algemeen kleiner zijn. Witte moerbeibomen zijn tolerant voor zwarte walnoot toxines en zout.

Ze dragen kleine, onopvallende groen-witte bloemen in het voorjaar. Deze bomen zijn tweehuizig, wat betekent dat één boom mannelijke bloemen draagt ​​en een andere boom vrouwelijke bloemen draagt. De mannelijke bomen produceren geen fruit; alleen vrouwen doen. Hierdoor hebben plantenkwekers vruchteloze cultivars van witte moerbeibomen kunnen produceren die niet rommelig of onkruidachtig zijn.

De meest populaire vruchteloze witte moerbei is de huilende moerbei van Chaparral. Deze variëteit heeft een huilende groeiwijze en wordt slechts 10-15 voet (3-4,5 m) lang en breed. De vallende takken van glanzend, diepgroen gebladerte vormen een uitstekende specimenplant voor tuinen in cottage- of Japanse stijl. In de herfst wordt het gebladerte geel. Eenmaal gevestigd, zijn huilende moerbeibomen hitte- en droogtetolerant.

Andere vruchteloze cultivars van witte moerbeibomen zijn: Bellaire, Hempton, Stribling en Urban.